Een recensie  had me nieuwsgierig gemaakt naar Laura van Dolron. Een actrice van middertig die haar teksten zelf schrijft en solo  of met gelijkgestemden opvoert. Ze blijft heel dicht bij haar eigen leven en raakt de grote vragen van deze tijd, was me bijgebleven.

Haar nieuwste stuk ‘ Wat nodig is’ (voor een betere wereld) gaat over geluk en lief zijn voor jezelf om er meer voor anderen te kunnen zijn. Het  stuk is een vervolg op ‘Sartre zegt sorry’ waarin ze onze tijd meer aan een diagnose onderwerpt. Haar verhalende teksten hebben vaak het karakter van een innerlijke dialoog en klinken uitermate boeddhistisch zonder dat het woord ooit valt. Ze raakt met humor en lichtheid het lijden dat we allemaal kennen. Met haar soulmates Steve Aernouts en Oscar van Woensel  stemmen ze zich af op de energie van het publiek.  Ze zijn  ons steeds een stapje voor in het verwoorden van hoe de tijd en de tijdgeest in ons doorwerkt. Gezamenlijk spinnen ze een draad waarlangs elk  levensthema langskomt. Soms met veel woorden die triggeren en even later word ik ineens gepakt door een klare oneliner. Haar teksten ademen, ze ademen rust en zijn weldadig positief. Ze noemt het zelf stand-up philosophy. Ze zijn ook poëtisch en erg zintuiglijk. Eigenlijk wrijft ze aan tegen alles wat haar bezighoudt.  Mild en met humor en daaronder voel je pijn of twijfel die er mag zijn. Ook zo’ n verademing.  De grote vragen zijn niet met grote antwoorden op te lossen. Als publiek nodigt ze ons uit even achterover te leunen en niet met  ons hoofd bezig te zijn: tank hier even bij. Ze vindt het fijn als de mannen in slaap vallen zodat zij zich kan warmen aan de gedachte dat één van hen de onbeslapen helft van haar bed met haar zal delen de komende nacht.  Zo’n beeld dat het gemis van een geliefde onmiddellijk voelbaar maakt, direct en sans gêne.

Een zuiver en wijs mens. Ga het zien! Ze toeren nog tot eind januari met dit stuk door het land.  (www.hetnationaletoneel.nl)