Deeltijdpensioen biedt meer mogelijkheden

De nieuwe plannen van demissionair minister Kamp zijn maar zeer ten dele een opsteker voor mensen die na hun pensioen op een of andere wijze willen blijven werken. Het is jammer dat hij niet ingaat op deeltijdpensionering. Hij wil het wel aantrekkelijk maken om ‘nog iets’ te doen en een centje bij te verdienen maar opschorten van de pensioenleeftijd mag geen invloed hebben op de hoogte van de AOW uitkering bijvoorbeeld.

Herman Kappelle, bijzonder hoogleraar fiscaal pensioenrecht aan de Vrije Universiteit in Amsterdam pleit voor deeltijdpensioen, het naar voren halen van een deel van het ouderdomspensioen om alvast iets korter te gaan werken in aanloop naar de uittredingsleeftijd. Dit om de pensioenpijn te verzachten waar veel mensen voor vrezen. Ondanks onze gestegen levensverwachting zal het nog tegen kunnen vallen om fulltime langer te moeten blijven werken. Werkdruk, ervaren gezondheid, veranderingen in de organisatie van het werk en veranderende privé omstandigheden zijn daar debet aan, volgens zijn collega onderzoeker professor Dorly Deeg aan de VU. Zij geeft met regelmaat  de boodschap af dat de politiek zich verkijkt op de mogelijkheden van mensen om langer door te werken.

Oudere werknemers die een behoorlijk pensioen hebben opgebouwd kunnen –mits zij correct en in detail geïnformeerd worden- besluiten om een deel ervan al te gebruiken om de effecten van de hogere pensioenleeftijd te vereffenen.  Zo versoepelen ze zelf de overgang van een actief werkleven naar meer tijd voor andere levensgebieden.

Bedrijven promoten deze optie nog nauwelijks, er zijn nog maar weinig bedrijven die deeltijdpensioen in hun pensioenregeling hebben opgenomen. Er valt nog veel te winnen voor werkgevers, mensen in loondienst en niet te vergeten de bonden als we in staat zijn meer ruimte te maken voor flexibele individuele constructies.

Bron: Financieel dagblad 9 juni 2012 en 2 maart 2013

 

Liefde en tijden van eenzaamheid

De film ‘Amour’ van Michael Haneke en het boek ‘Stoner’ van John Williams hebben iets gemeenschappelijk wat in deze emotijden schaars is en op mij diepe indruk maakt. Ze zijn genadeloos en realistisch, vol van liefde en tijdloos, ‘van alle tijden’. Ze gaan over liefde en tijden van eenzaamheid.

‘Amour’ en ‘Stoner’ gaan ook over ouder worden, over dat wat onafwendbaar is in het leven, over de balans opmaken en het vinden van een eigen weg in waardigheid. In de genadeloosheid waarmee regisseur en schrijver de liefde benaderen wisselen passie en compassie elkaar af en ervaar ik als kijker/ lezer de genade van de liefde en de dankbaarheid voor het bestaan.

De levenspijn wordt nergens uitgevent en dat vind ik zo’n verademing. Het is zoals het is en daar verhouden deze mensen zich mee. Boek en film worden door alle lijden heen gedragen door de ontspanning, vreugde en lichtheid van het samenzijn in liefde.

Jordan Mainzer in The Huffington Post noemde ‘Amour’ niet deprimerend en de beste film om met je geliefde heen te gaan op Valentijnsdag.

 

Vergeet demotie, denk remotie

Onder de titel ‘Vergeet demotie, denk instauratie’ schreef Ariane Kleijwegt een bijdrage in de NRC op 9 januari 2012 naar aanleiding van het besluit van Cap Gemini om de beloning van oudere medewerkers meer in lijn te brengen met hun bijdrage aan de organisatie.

Demotie is zo’n beladen begrip dat het handzaam lijkt een nieuwe term te gaan hanteren om de discussie gemakkelijker te maken. Politiek correct natuurlijk, maar welke associaties roept instauratie op? Bij mij komen installeren en restauratie direct op en daar word ik niet blij van in dit verband. Installeren als een formele handeling en restauratie als opkalefateren of als ik het positief label,  herstellen.

Geef mij dan de Belgen, meer taalvirtuoos dan wij. Zij hebben een veel mooier woord wat ik in 2012 tegenkwam: remotie. Het gaat toch om bewegen (van movere, latijn) en wel opnieuw bewegen (removere). Remotie klinkt voor mij vriendelijker en meer waarachtig. Het beschrijft waar het om gaat in het werkproces van senioren. Opnieuw in beweging komen en bepalen wat bij je past en waar je aan bij kunt en wilt dragen in de organisatie.

U kent vast de uitdrukking  ‘’om moverende redenen”. Dat is een plechtige manier om niet uit te hoeven leggen waarom je iets gedaan hebt of juist iets hebt nagelaten.  Je laat de redenen in het midden en mensen vragen vanwege de ambigue woordkeus minder makkelijk door. Ook zo’ n uitdrukking die wel lekker bekt, maar niet lekker voelt.

De betekenis van remotie is multi interpretabel, minder verhullend dan de moverende redenen en duidt ook niet op promotie of demotie. Dat is alleen maar prettig, we hebben al genoeg beladen begrippen in ons taalgebruik.

Wat denkt u ervan, zou de discussie iets minder beladen worden?

Welke generatie lijdt het meest onder de crisis?

Dit jaar worden de gevolgen van de crisis eigenlijk pas voor iedereen nabij voelbaar.

De toename van de werkloosheid begon als vanouds bij jongeren en ging aanvankelijk langzaam. Ook kenden de uitzendbureaus een forse terugloop. Het deed denken aan begin jaren tachtig. Tot zover een normaal patroon, zo gaat het altijd bij een recessie.    Lees verder Welke generatie lijdt het meest onder de crisis?

The mama’s & the papa’s

In mijn vriendenkring hebben we bijna allemaal te maken met zorg voor een of beide ouders. Het laatste jaar zijn een aantal moeders en vaders overleden na een kort ziekbed of een langere periode van ziek zijn of dementie. We praten er veel over en hun ziekbed en soms aftakeling heeft een grote impact op ons. We krijgen een telefoontje van de verzorging of de thuiszorg, zetten onmiddellijk alles opzij en gaan en we blijven zolang dat nodig is. Het regelen van zorg en het maken van afspraken is bijna een dagtaak als een of beide ouders nog zelfstandig wonen terwijl dat eigenlijk niet meer kan. Eenmaal verhuisd naar een verzorgings- of verpleeghuis neemt bezorgdheid weliswaar af maar wordt de schrik niks minder bij een telefoontje. Lees verder The mama’s & the papa’s

Hoezo, zijn werkgevers forever young?

Bizar om op deze derde lentedag van het jaar 2012 de uitkomsten van het onderzoek van hoogleraar Beatrice van der Heijden van de Radboud Universiteit Nijmegen te lezen. Het merendeel van de werkgevers blijkt medewerkers boven de 40 jaar al te oud te vinden. Nu is de gemiddelde leeftijd van de Nederlandse werknemer in 2011 opgelopen tot 41 jaar, meldde het Centraal Bureau voor de Statistiek nog geen week geleden. Onbegrijpelijk hoe werkgevers de werkelijkheid niet willen zien en zich blind blijven staren op beeldvorming die al lang is achterhaald. Van der Heijden heeft dat met diverse andere onderzoekers al eerder aangetoond. De taskforce Grijs werkt! onder leiding van Ed Nijpels heeft nu vijf jaar geleden haar missiewerkzaamheden afgerond. Zij heeft zich vooral beziggehouden met het veranderen van de beeldvorming over oudere werknemers. Deze taskforce liep enkele jaren vooruit op de besluitvorming over langer doorwerken en bracht de noodzaak ervan al duidelijk naar voren. Het grootste deel van de subsidie die de taskforce had te besteden is gegaan naar projecten over …jawel beeldvorming. Maar net als leidinggevenden een steeds kortere houdbaarheidsduur hebben in hun functie slaat bij hen de Alzheimer light al jong toe.

We gaan met zijn allen langer doorwerken maar je vraagt je wel af voor wie. Het nare is dat de relatie tussen een leidinggevende en de oudere medewerker een grote invloed heeft op de inzetbaarheid en het gezond en met plezier langer doorwerken van de medewerker.

Dat de leidinggevende zelf ouder wordt kleurt de beeldvorming iets positiever aldus het onderzoek, een schrale troost. Het nieuwe werken en organiseren zal voor veel leidinggevenden een pittige kluif worden. Sturen op resultaten en motiveren op afstand vraagt om vertrouwen en verbeelding. En niet te vergeten inlevingsvermogen en nieuwsgierigheid. Daar ontbreekt het enorm aan als we naar deze bevindingen kijken.

De wal zal het schip keren en net als jongere generaties een werkgever kiezen op support, uitdaging en een prettige werksfeer zullen ook 40 plussers hier steeds meer op gaan kiezen. Want maatregelen voor positieve actie halverwege de loopbaan, dat is toch te gek voor woorden??

Krasse knarren

Zet vijf 70 plussers een week bij elkaar in een huis dat geheel jaren 70  is ingericht en laat hen herinneringen ophalen aan hun glorietijd van toen. De veronderstelling is dat hun vitaliteit toeneemt en ze zich jonger zullen voelen na een week. Een bont gezelschap bekende nederlanders van toen doet mee: Mimi Kok (77), John Leddy (82), Ed van Thijn (77), Marie Cecile Moerdijk (81) en Henk van der Horst (72). Mensen die hun sporen verdiend hebben in het amusement en de politiek. Lees verder Krasse knarren

Het AGNES-pak

Een fashionista denkt dan aan Agnès B., de Franse ontwerpster met kekke kleding voor Franse maten. Maar nee, het is een pak om jonge ingenieurs en ontwerpers te laten ervaren welke fysieke beperkingen ouderen ervaren in verschillende realistische situaties. Ontworpen door het MIT Age Lab. Het heeft iets van een ruimtepak of een pak dat iemand draagt die een erg vieze omgeving schoon moet maken. Goed beschermd dus.

AGNES is een afkorting van Age Gain Now Empathy System dat de drager dezelfde beperkingen geeft als een 75-jarige die tijdens zijn of haar leven niet al teveel heeft gedaan om zijn conditie op peil te houden.

Eerder zijn een ‘obesitaspak’ en een ‘zwangerschapspak’ ontworpen met dezelfde doelstelling. AGNES beperkt de bewegingsvrijheid van vrijwel  alle gewrichten in het lichaam. Sommige bewegingen zijn daardoor onmogelijk geworden en andere vergen veel meer inspanning.

Hoewel wij allerlei voorzieningen kennen voor ouderen  in de openbare ruimte ontdekten studenten die Boston in werden gestuurd met het pak veel onverwachte obstakels. Zoals plattegronden die te laag hangen om ze te kunnen lezen en een afstap uit een bus die nauwelijks is te nemen. En een dagje in het pak werd door de studenten als zeer vermoeiend en frustrerend ervaren.

Na ons 30e vermindert elk jaar onze fysieke draagkracht en ons waarnemings- en reactiesysteem met 1%. Dat tikt lekker aan. Kunt u nog terughalen in lichaamsbeleving hoe u uw lichaam ervaarde 30 of 40 of 50 jaar geleden? Een fascinerende vraag.